Slotcanyon

We verlaten Grand Canyon NP opnieuw langs de oostkant, waarlangs we ook zijn binnen gekomen. Doel is Zion NP, dat we toen Emiel twee jaar was ook hebben bezocht, en dat gedurende die reis één van onze favoriete natuurparken was. Onderweg houden we halt bij de Upper Antelope Canyon in Page. Ook in Page stopten we zoveel jaren terug, maar dan bij de Lower Antelope Canyon. Die vonden we zo mooi dat we ook dit jaar een slotcanyon willen aandoen. De Upper is volgens de site iets uitdagender, je daalt met trapjes af en klimt op dezelfde manier naar boven terwijl je de Lower inloopt.
We zijn in de war over het uur. De canyons zijn Navajo grondgebied en we gaan er dus van uit dat er Utah tijd (en dus een uur vroeger komende van de Grand Canyon) wordt gehanteerd. Ook de GPS geeft het zo aan…  We zetten er dus vaart achter, want volgens de GPS zullen we maar net op tijd zijn. Niet dat we te snel rijden, maar met een RV de maximum toegelaten snelheid aanhouden is niet altijd evident.

Net op tijd komen we aan bij de canyon… Denken we, want al gauw wordt duidelijk dat er toch geen tijdsverschil is, en er bovendien al meer dan een half uur vertraging is. Voor de toer van tien na twaalf die we thuis al boekten is het dus nog meer dan anderhalf uur wachten…

Dat geeft ons de tijd om rustig iets te eten voor we naar het beginpunt van de toer trekken. Daar aangekomen is de vertraging al opgelopen tot 45 minuten. En net voor de canyon zelf moeten we nog eens een half uur langer wachten, gelukkig telkens in de schaduw…  We raken aan de praat met het Nederlandse gezin in onze groep dat tijdelijk in Chicago woont en ook met een camper op reis is. Alweer een leuke ontmoeting. Gids Clint legt ondertussen op kindermaat en op een zeer visuele manier met zand uit hoe een slotcanyon wordt gevormd. We zijn meteen helemaal mee. Hij maakt er een sport van om de groep die het meeste lawaai maakt te begeleiden, en dat vinden de kinderen in de groep natuurlijk super leuk.
Het lange wachten loont de moeite, de canyon is net als de Lower canyon heel erg mooi. Het zonlicht kleurt de rotsen diep oranje, en het water heeft de zandsteen in grillige vormen weg geërodeerd. Ook Emiel en Louis zijn onder de indruk. Clint toont hoe en waar je de mooiste foto’s kan trekken. Elke dag zijn er zesduizend bezoekers, en die worden in een vrij hoog tempo door de canyon gejaagd, maar we zijn toch meer dan een uur onder de grond en slagen er toch in om de canyon te fotograferen zonder medebezoekers op de foto’s.

Louis is in de wolken want in Page is er een Walmart (dat ze er kleine Minecraft figuurtjes verkopen heeft daar waarschijnlijk wel iets mee te maken). Na het boodschappen doen is het al voorbij vier uur in de namiddag en veel later dan we gepland hadden. We moeten nog twee uur rijden en ovendien moeten we de klok in Zion wel een uur vooruit zetten. Zo komen we maar net op tijd aan bij de oostingang van Zion NP. We moeten in het park immers door een tunnel, en RV’s mogen enkel door na het betalen van een fee en wanneer het tegenliggende verkeer wordt gestopt. En dat kan maar tot acht uur.

We rijden het park opnieuw buiten in Springdale, en vlakbij de uitgang hebben we met als acht jaar geleden een plaats gereserveerd op Zion Canyon Campground. We blijven drie nachten en krijgen een plaatsje helemaal achteraan bij de Virgin rivier. Beter kan niet, de jongens laten er geen gras over groeien en nemen een duik. We eten pas wanneer het donker is en gaan na het eten net als al onze buren naar bed…